Më shumë informacion ― Shqip

Urticarial vasculitis është një gjendje e rrallë e karakterizuar nga episode të zgjatura ose të përsëritura të urtikarisë. Ndërsa simptomat e saj të lëkurës mund t’i ngjajnë koshereve kronike, ato janë unike sepse koshere ngjiten për të paktën 24 orë dhe mund të lënë njolla të errëta pas zbehjes. Edhe pse shpesh shkaktuar nga faktorë të panjohur, ndonjëherë mund të vijnë si pasojë e medikamenteve të caktuara, infeksioneve, sëmundjeve autoimune, çrregullimeve të gjakut ose kancerit. Disa studime madje e kanë lidhur me COVID‑19 dhe gripën H1N1. Gjendja mund të prekë edhe pjesë të tjera të trupit, si muskujt, veshkat, mushkëritë, stomakun dhe sytë. Një lloj i veçantë i ekzaminimit të indeve mund të konfirmojë diagnozën, por nuk është gjithmonë i domosdoshëm. Trajtimi zakonisht fillon me antibiotikë, dapsone, colchicine ose hydroxychloroquine për rastet më të lehta. Për rastet më të rënda, mund të nevojiten medikamente që shtypin sistemin imunitar, si methotrexate ose kortikosteroidet. Kohët e fundit, terapitë biologjike (rituximab, omalizumab, interleukin‑1 inhibitors) kanë treguar premtime për raste të vështira.
Urticarial vasculitis is a rare clinicopathologic entity that is characterized by chronic or recurrent episodes of urticarial lesions. Skin findings of this disease can be difficult to distinguish visually from those of chronic idiopathic urticaria but are unique in that individual lesions persist for ≥24 hours and can leave behind dusky hyperpigmentation. This disease is most often idiopathic but has been linked to certain drugs, infections, autoimmune connective disease, myelodysplastic disorders, and malignancies. More recently, some authors have reported associations between urticarial vasculitis and COVID-19, as well as influenza A/H1N1 infection. Urticarial vasculitis can extend systemically as well, most often affecting the musculoskeletal, renal, pulmonary, gastrointestinal, and ocular systems. Features of leukocytoclastic vasculitis seen on histopathologic examination are diagnostic of this disease, but not always seen. In practice, antibiotics, dapsone, colchicine, and hydroxychloroquine are popular first-line therapies, especially for mild cutaneous disease. In more severe cases, immunosuppressives, including methotrexate, mycophenolate mofetil, azathioprine, and cyclosporine, as well as corticosteroids, may be necessary for control. More recently, select biologic therapies, including rituximab, omalizumab, and interleukin-1 inhibitors have shown promise for the treatment of recalcitrant or refractory cases.

Një burrë 35‑vjeçar erdhi me një histori 15‑ditore të skuqjeve të kuqe, të ndezura dhe të dhimbshme në të dy kofshët dhe këmbët, së bashku me dhimbje në kyçet. Ai kishte patur një infeksion urinar për një javë para se të shfaqeshin skuqjet. Lëkura e tij shfaqte disa pllaka të buta, në formë unaze, pjesërisht të zbardhura dhe të kuqe, në të dy anët e kofshëve dhe këmbëve. Atij iu dha prednisone oral (40 mg/ditë) për një javë, së bashku me një antihistaminë jo të përgjumur (fexofenadine). Brenda një jave, të gjitha skuqjet u zhdukën plotësisht. Nuk pati më skuqje gjatë gjashtë muajve të ardhshëm, gjatë kontrolleve të rregullta.
A 35-year-old man came in with a 15-day history of bright red, painful rashes on both thighs and legs, along with joint pain. He had a urinary tract infection for a week before the rash appeared. His skin showed several tender, ring-shaped, partially blanchable, red plaques on both sides of his thighs and legs. He was given oral prednisolone (40mg/day) for a week along with a non-drowsy antihistamine (fexofenadine). Within a week, all the rashes disappeared completely. There were no more rashes during the next 6 months of regular check-ups.